Το αρχέτυπο του πληγωμένου παιδιού
Το πληγωμένο παιδί μέσα του είχε ίσως κατά την διάρκεια της ζωής σου κάποιες τραυματικές εμπειρίες. Αυτό το τραύμα μέχρι σήμερα δεν έχει θεραπευτεί αλλά αισθάνεται ότι είναι αβάσταχτο καθώς αυτό το παιδί μέσα του αισθάνεται εγκαταλελειμμένο, παρεξηγημένο, αντιπαθητικό ακόμη και από τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό έχει δημιουργήσει μια ευαισθησία/ έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό του. Αυτό είναι που κάνει το μυαλό του μικρού παιδιού. Όταν το πληγωμένο παιδί δεν λαμβάνει την απάντηση η συμπεριφορά που νομίζει ότι αξίζει υπάρχει μία παιδική αντίδραση. Το να μεταθέτει την υπευθυνότητα σε κάποιον άλλον απελευθερώνει το πληγωμένο παιδί από την ευθύνη. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι το εσωτερικό σου παιδί μπορεί να έχει υποφέρει στο παρελθόν από: 1)Παραμέληση από μητέρα ή πατέρα/υπερκαλυπτικές προσωπικότητες 2)Πιθανό τραύμα από υπερβολική πίεση/αγχωδη διαταραχή. 3)Υπερβολικές απαιτήσεις από γονείς και από τον ίδιο εαυτό 4) Αίσθηση διαφορετικότητας και απομόνωση στην παιδική ηλικία. Ο πόνος από το τραύμα της παιδικής ή ευαίσθητης ηλικίας θα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά στην ενήλικη ζωή σαν ταινία, μέχρι το τραύμα να αναγνωριστεί και να θεραπευτεί. Το πληγωμένο παιδί εκφράζει τον πόνο του με ακριβή περιγραφή και πολλές λεπτομέρειες γιατί θέλει ένα κοινό. Όταν νιώθει ότι μοιράζεται τον πόνο, η σκέψη αυτή για μια στιγμή τον ευχαριστεί, αμέσως όμως και με την ακουστική επανάληψη του προβλήματος, πείθεται ολοένα και περισσότερο για το κακό που το έχει βρει. Αυτή η ανάγκη επισημαίνει μια παιδική αδικία στην ψυχή του πληγωμένου παιδιού, σύμφωνα με τα δικά του μάτια. Νιώθει ότι δεν έχει αγαπηθεί. Αυτό το συναίσθημα επιστρέφει τώρα στην ενήλικη ζωή έντονο ως αγχώδης διαταραχή και θυματοποίηση και συχνά με οργή, χωρίς όμως να μπορεί να εστιάσει την αιτία της δυστυχίας του στην τωρινή ζωή. Στα παιδικά του μάτια αυτή η αδικία είναι τεράστια και τώρα στην ενήλικη ζωή η κλίμακα έχει πάρει υπερβολικές διαστάσεις. Υπάρχει μια θυματοποίηση εδώ που δεν πρέπει να ξεφύγει από το μέτρο γιατί η δυστυχία αυτού του παιδιού το φέρνει στα άκρα. Η αναγνώριση αυτής της τάσης πρέπει να αναγνωριστεί από το ίδιο. Μόνο τότε θα μπορέσει το πληγωμένο παιδί να θεραπευτεί και να μεγαλώσει. Υπάρχουν πάντοτε στο πληγωμένο παιδί εγκλωβισμένα κάποια συναισθήματα ανεπάρκειας. Αυτός ο διαστρεβλωμένος φακός, όταν δημιουργηθεί δίνει στο χρώμα, στο σχήμα και στην αντίληψη της ζωής μία αρνητική προοπτική. Αυτό δεν έχει πλέον καμία σημασία, γιατί όλα ξεπερνιούνται όταν υπάρχει αγάπη. Κάποιες φορές οι άνθρωποι, άθελα τους να πληγώνουν, εμείς όμως μπορούμε να δούμε το καλό σε αυτήν την εμπειρία μπορούμε να δούμε τι μάθημα πήραμε, και πώς αναστρέψαμε ένα αρνητικό συναίσθημα σε θετικό. Αυτή είναι η προσέγγιση της αντιστροφής αυτής της κατάστασης.